සඳකඩ පහනක කැටයම් ඔපලා
පාවෙන දේදුනු ලැගුම් ගනී
කැලතුනු රසයක පැන ආ බුබුලක්
අකුරු වැලක් දෙහදක ලියවෙයි
යුගයෙන් යුගයට නොමියෙන දහනක
දිවියක පදනම මතුවෙද්දී
නොපෙනෙන ඈතක ඈ ගෙන යනවා
සියුමැලි කැකුලක් මැලවෙද්දී
දහසක් පෙති මත රහසක් කොඳුරා
තුඩින් තුඩට ගෙනයන බිංදූ
ගව්වක් ඉහලට ගොනුකොට රඳවා
පොපියන දෙතොලක් එහි කැන්දූ
අහසක් ගුගුරා කළුවක් වපුරා
ඒ හා මුහුවුනු වැහි බිංදූ
ඈ ගෙන යද්දී නටබුන් අතරේක
තවකෙක් ඈ වෙත හද රැන්දූ
හදවිල ඉපැදුනු කැකුලක් නොකලෙක
නටුවෙන් ගලවා දුරක යවා
මිහිලිය තෙත්කොට ගිලිහුන කඳුලක්
සත්සමුදුරකට මුහුව ගියා
ඔබට උරුම වූ රිදුනු තැවුනු හද
එක්ටම් මැදුරක කඳුලු අරා
රුවන් විමානේ පියඹා එනතුරු
පොපියන හදවත සිටියි බලා
ගායනය: සුනිල් එදිරිසිංහ මහතා
No comments:
Post a Comment